Abstract

Είναι ο έρωτας μία απόπειρα υπέρβασης της πρωταρχικής ρήξης ή μία απόπειρα υπέρβασης του Εγώ; Δηλαδή είναι μία ορμή επανασύνδεσης ή μία ορμή διάλυσης; Κεντρομόλος ή φυγόκεντρος; Κάθε προσπάθεια ορισμού μας παραπέμπει στο πρόβλημα ενός ερωτικού καθολικού, το οποίο δεν μπορεί να αναχθεί στην βιολογική γενετήσια ορμή, ούτε όμως μπορεί να διαχωριστεί από τις επιμέρους και συγκεκριμένες εξατομικεύεις του ερωτικού φαινομένου. Θέλουμε να αναζητήσουμε το νόημα του έρωτα στην σημασία του άλλου εντός της διυποκειμενικότητας και να κατανοήσουμε την αποβλεπτικότητα που στρέφεται προς το άλλο. Να αναψηλαφήσουμε τις κοινωνικο-ιστορικές και φιλοσοφικές μεταμορφώσεις του έρωτα και το συσχετισμό του με την αυτονομία. Να διαυγάσουμε το νόημα του χρόνου του Άλλου εντός και διά του υποκειμένου, που υπερβαίνει τον ατομικό χρόνο, μα δεν είναι δημόσιος, και θα ονομάσουμε ερωτικό χρόνο.