Öncül Analitik Felsefe Dergisi. Translated by Musa Yanık (
2024)
Copy
BIBTEX
Abstract
“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik
doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen
doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye
atıfta bulunur.
Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel
olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel
yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte
ayrıca panteistik bir sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal
olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına
(kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap
etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji”
olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme
standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine
tabidir.