Introduction: Physical distancing under the coronavirus disease 2019 pandemic had a significant impact on lifestyles, including exercise routines. In this study, we examined the relationship between mental health and addictive behaviors, such as excessive exercise and the use of image and performance enhancing drugs across 12 sport disciplines.Materials and methods: A large cross-sectional sample of the adult population was surveyed. The mean age was 33.09. The number of male participants was 668. The use of IPEDs was assessed in conjunction with (...) psychometric measures such as the Exercise Addiction Inventory and the Appearance Anxiety Inventory. The participants were grouped into activity group and non-activity group according to the presence or absence of their exercise habits. The results were compared between these groups, as well as across sport disciplines, while taking into account the relationship between different psychological measures and IPEDs consumption.Results: The frequency of IPEDs use was higher among AG than NAG, although AG participants reported less history of addictions than NAG. The logistic regression analysis revealed that scores equal to or above cutoff points, in both the EAI and AAI, predicted the IPEDs use. Regarding the differences across the various sport disciplines, those who were involved in practicing Weight Lifting and Cross Fit were found to be more at risk of excessive exercising and more inclined to use a wide range of IPEDs.Conclusions: Although exercise could help to increase well-being and prevent addictions during the COVID-19 pandemic, our results show that those in the AG are particularly vulnerable to excessive IPEDs use. Sport disciplines associated with higher EAI and AAI scores have also shown a higher tendency to excessive IPEDs use. Furthermore, the factor of having above the cutoff scores in EAI or AAI in each sport could indicate larger IPEDs consumption regardless of the discipline. In light of the current findings, it is necessary to better define the “non-excessive” levels of exercise in various sport disciplines and an adequate intake of IPEDs to ensure the safety and well-being of people during a pandemic. (shrink)

SETTING: Medical ethics education has become common, and the integrated ethics curriculum has been recommended in Western countries. It should be questioned whether there is one, universal method of teaching ethics applicable worldwide to medical schools, especially those in non-Western developing countries. OBJECTIVE: To characterise the medical ethics curricula at Asian medical schools. DESIGN: Mailed survey of 206 medical schools in China, Hong Kong, Taiwan, Korea, Mongolia, Philippines, Thailand, Malaysia, Singapore, Indonesia, Sri Lanka, Australia and New Zealand. PARTICIPANTS: A total (...) of 100 medical schools responded, a response rate of 49%, ranging from 23%-100% by country. MAIN OUTCOME MEASURES: The degree of integration of the ethics programme into the formal medical curriculum was measured by lecture time; whether compulsory or elective; whether separate courses or unit of other courses; number of courses; schedule; total length, and diversity of teachers' specialties. RESULTS: A total of 89 medical schools (89%) reported offering some courses in which ethical topics were taught. Separate medical ethics courses were mostly offered in all countries, and the structure of vertical integration was divided into four patterns. Most deans reported that physicians' obligations and patients' rights were the most important topics for their students. However, the evaluation was diverse for more concrete topics. CONCLUSION: Offering formal medical ethics education is a widespread feature of medical curricula throughout the study area. However, the kinds of programmes, especially with regard to integration into clinical teaching, were greatly diverse. (shrink)

Perhaps more than most professions, law depends on a corpus of specialized terms of art that are familiar to the practitioners who use them regularly in legal contexts but less familiar to lay people. Apart from the importance of enhancing transparency and public access for a key domain, making legal terms understandable to non-professionals may be crucial when non-professionals are involved in legal processes, such as civil litigation. However, simplifying terms risks changing their meaning, while explaining them in plain language (...) entails the difficulty of assessing how much of the legal content lay people need or are prepared to know. An initial step to making legalese more understandable to non-lawyers is to evaluate what lay people actually understand by the terms they come across, and so this study compared the responses of lay participants when asked about key terms form the Japanese Civil Code with the definitions and explanations given by a legal expert. One of the key findings that emerged was that there is particular difficulty with terms that lay people have some understanding of because of their use in non-legal contexts. It will be argued that supplying some background in legal theory would help facilitate educating the public about the legal meaning of terms. (shrink)

This essay roughly sketches two major conceptions of autonomy in contemporary bioethics that promote the resourcification of human body parts: (1) a narrow conception of autonomy as self-determination; and (2) the conception of autonomy as dissociated from human dignity. In this paper I will argue that, on the one hand, these two conceptions are very different from that found in the modern European tradition of philosophical inquiry, because bioethics has concentrated on an external account of patient’s self-determination and on dissociating (...) dignity from internal human nature. However, on the other hand, they are consistent with more recent European philosophy. In this more recent tradition, human dignity has gradually been dissociated from contextual values, and human subjectivity has been dissociated from objectivity and absolutized as never to be objectified. In the concluding part, I will give a speculative sketch in which Kant’s internal inquiry of maxim of ends, causality and end, and dignity as irreplaceability is recombined with bioethics’ externalized one and used to support an extended human resourcification. (shrink)

Japan is one of several East Asian countries that share an ethical system of mutual support. A review of Japan’s health care system reveals a strong egalitarian ethos often considered unique by outside observers.

As social, locative, and mobile media render the intimate public and the public intimate, this volume interrogates how this phenomenon impacts art practice and politics. Contributors bring together the worlds of art and media culture to rethink their intersections in light of participatory social media. By focusing upon the Asia-Pacific region, they seek to examine how regionalism and locality affect global circuits of culture. The book also offers a set of theoretical frameworks and methodological paradigms for thinking about contemporary art (...) practice more generally. (shrink)

Japan is one of several East Asian countries that share an ethical system of mutual support. A review of Japan’s health care system reveals a strong egalitarian ethos often considered unique by outside observers.

[Przekład] Mamy do czynienia z problemem reprezentacji oraz aparatury reprezentacji, która została wynaleziona do rozwiązania tego problemu. Artykuł ten ma dwa cele. Po pierwsze: pokaże on, dlaczego problem reprezentowania przerasta aparaturę reprezentacji w takim sensie, że nawet jeżeli pozbędziemy się owej aparatury, problem pozostanie. Po drugie: wykaże, że pytanie o to, czy poznanie to proces angażujący, czy nieangażujący reprezentacje, to pytanie słabo zdefiniowane i zbyt uproszczone, by mogło pomóc w zrozumieniu natury procesów poznawczych.

W ostatnich latach mamy do czynienia z dynamicznym rozwojem neuroetyki, tj. subdyscypliny nauk o mózgu badającej rozmaite zagadnienia etyczne w kontekście funkcjonowania ludzkiego umysłu i mózgu. Centralnym przedmiotem tych badań jest specyficznie ludzka zdolność do wydawania sądów moralnych oraz jej mechanizmy. Tymczasem twierdzenia neuroetyki mają znacznie szerszy wymiar; wykracza on bowiem poza kwestie czysto opisowe i obejmuje swym zasięgiem zagadnienia teoretyczne etyki. W niniejszym artykule rozważam znaczenie badań neuroetycznych dla analiz przeprowadzanych w obszarze etyki normatywnej oraz metaetyki.

Można wyróżnić dwa rodzaje powiązań między antyrealizmem semantycznym a teizmem. Pierwsze z nich ma swoje źródło w antyrealistycznym twierdzeniu, że język rozumiemy dzięki naszej znajomości uzasadnień sądów lub zdań. W konsekwencji tego staje się czymś niemożliwym przekazanie wiedzy Boga wierzącemu, jeśli ten ostatni osobiście nie zna uzasadnienia odpowiedniego zdania. Ze szczególnie mocnym przedstawieniem tej doktryny mamy do czynienia na ostatnich stronach Logicznej podstawy metafizyki Michaela Dummetta. Można to rozumieć jako całkowite odrzucenie każdego rodzaju iluminacjonizmu, a także pewnych w jakiś sposób (...) pokrewnych mu stanowisk, takich jak idealizm transcendentalny. Drugie powiązanie ma charakter bardziej pozytywny dla teizmu. Antyrealizm musi przyjąć, że każdy sąd może być poznany, co wydaje się sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem. Istnieje jednak prosty sposób na uczynienie tej sugestii czymś prawdziwym, a mianowicie przyjęcie istnienia wszechwiedzącego Boga, który zna każdy sąd. Ten sposób myślenia po raz pierwszy został wyeksponowany trzydzieści lat temu przez Alvina Plantingę i stał się przedmiotem szczegółowych dyskusji różnych filozofów. Należy podkreślić, że po szczegółowym zbadaniu te dwa rodzaje powiązań nie są równie mocno uzasadnione, ponieważ tylko pierwsze z nich jest silnie zakorzenione w antyrealistycznej semantyce, podczas gdy drugie jest jedynie pewną spekulatywną sugestią. (shrink)

Poprzednie Antologie dotyczyły I Rzeczypospolitej, okresu zaborów oraz myśli politycznej po 1989 r., obecna obejmuje okres dwudziestolecia międzywojennego. Naszą – redaktorów – intencją było zapewnienie czytelnikowi możliwości bezpośredniego obcowania ze źródłem. Każde omówienie zawiera bowiem – nawet niezamierzoną – interpretację. Niezależnie od tego współcześnie możemy dostrzec powrót do części idei powstałych w okresie międzywojennym. Dajemy więc odbiorcy możliwość odpowiedzi na pytanie, czy mamy do czynienia z epigonami, czy z twórczymi kontynuatorami dawnych koncepcji. Wśród tekstów reprezentatywnych znalazły się zatem także te (...) nieznane, a wartościowe, sięgnęliśmy do publicystyki mniej znanych reprezentantów oraz grup marginalnych jak anarchiści czy synarchiści. Zdecydowaliśmy się na przyjęcie układu według nurtów politycznych. Z kolei w obrębie każdego z nurtów zastosowano kryterium chronologiczne. Dzięki temu możliwe było zasygnalizowanie kierunków ewolucji opinii i trendów np. w odniesieniu do instytucji państwa. Zbiór nasz adresujemy do szerokiego grona odbiorców: studentów, pracowników nauki, a także wszystkich osób zainteresowanych ideami politycznymi. (shrink)

Zamieszanie wokół problem prawdy ma dwa źródła. Zagadnienie to jest zwykle rozpatrywane w dwu perspektywach: [1] albo w perspektywie poznawczej albo [2] ontologicznej, w kontekście rzeczywistości uteoretyzowanej. Problem w tym, że obydwie są usytuowane na tym samym artykułowanym poziomie. Obydwie nie uwzględniają tego, co najważniejsze: ontycznego wymiaru rzeczywistości, ontycznego zakorzenienia, bez którego nie sposób mówić ani o poznaniu, ani o ontologii, ani o prawdzie. Kłopot w tym, że wymiar ontyczny został wyparty z filozofii i w tym należy upatrywać kryzysu współczesnej (...) filozofii. Rzeczywistość Ontyczna to Żywioł Przedpoznawczy. Prawda ma dwa wymiary: ontyczny i ontyczno-epistemologiczny. Pierwszy może być rekonstruowany tylko pośrednio, poprzez praktykę, którą nazywam metafizyką radykalną. Drugi jest rozwijany zgodnie z akceptowanymi normami praktyk artykułowanych. Podczas gdy przeciwieństwem prawdy onto-epistemologicznej jest tylko fałsz, przeciwieństwem prawdy ontycznej może być tylko prawda. Stosownie do powyższego mamy dwa rodzaje realizmu: realizm radykalny oraz wiele modeli realizmów ontoepistemologicznych. Prawda ma podwójną naturę: ontyczną i lekkość energii, tzn. siłę przekraczania aktualnych granic. Aby zmieniać otaczający świat, filozofia winna uwalniać energię uwięzioną w aktualnie obowiązujących teoriach. Mając to na uwadze, zamieniłam tradycyjny realizm na realizm transcendujący, przekraczający istniejące granice naszych aktualnych punktów widzenia i możliwości kognitywnych. (shrink)

This paper explores the idea that mourning can help us to bear not only personal but also political losses. It focuses, in particular, on the proposal that legacies of racial loss and violence should be collectively mourned. I argue that Mamie Till Mobley was developing such a proposal in 1955, the year her son Emmett Till was lynched and in which she brought his body before all Americans, calling on them to look at it so that they might, together, say (...) what they had seen. Mobley’s proposal challenges what I take to be the leading rival position on the relationship of grief to political life, namely, that it is, at best, a catalyst for the achievement of political ends. But as I argue, Mobley’s proposal also raises challenges for present-day efforts to articulate a politics of loss, which are quick to assume either that such losses cannot be mourned collectively or that they have always been ours to mourn together. I will argue that these efforts have failed to take into account the insight behind Mobley’s invitation. My aim, in clarifying its significance, is to expand philosophical inquiry into the relationship between the emotions and political life and, more specifically, to contribute to an evaluation of the prospects for a mournful politics. (shrink)

W artykule przedstawione zostaną różne sformułowania argumentu z pragnień, wysuniętego przeciwko naturalizmowi, autorstwa Clive’a S. Lewisa. Analizie zostaną poddane zarzuty o brak logicznej poprawności jego wywodu oraz dotyczące zwodniczego charakteru czynników irracjonalnych, do jakich zaliczają się uczucia i pragnienia. Wykazane zostanie, że sformułowania, w których mamy do czynienia z brakiem konkluzywności antynaturalistycznego wniosku Lewisa, można jednak traktować jako poznawczo wartościowe, gdyż są one oparte na indukcyjnym schemacie wnioskowania. Istnieją natomiast sformułowania, które jedynie wielkim kosztem, jakim jest uznanie Wszechświata za absurdalny, (...) można uznać za niekonkluzywne. Podejrzenie, iż odwołanie do czynników irracjonalnych osłabia argumentację Lewisa, okazuje się błędne. -------------- Zgłoszono: 22/07/2020. Zrecenzowano: 30/08/2020. Zaakceptowano do publikacji: 19/09/2020. (shrink)

Niniejszy tom Studia Philosophiae Christianae zawiera część artykułów zaprezentowanych podczas międzynarodowej konferencji zorganizowanej w październiku 2015 r. na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie dla upamiętnienia sześćsetnej rocznicy wystąpienia Pawła Włodkowica na Soborze Powszechnym w Konstancji. Wraz z polskim przekładem wystąpienia Michaela Walzera – gościa specjalnego konferencji – stanowią one próbkę rozważań dotyczących zaledwie kilku aspektów niezwykle rozległej problematyki łączącej się z teorią wojny sprawiedliwej. Mamy nadzieję, że staną się one inspiracją do dalszych badań w dziedzinie etyki wojny – zachowującej (...) wciąż, mimo upływu wieków, jak również próby ogłoszenia przed kilkudziesięciu laty epoki „końca historii”, swoją niezmienną aktualność. (shrink)

Fantastyka naukowa (ang. science fiction, w skrócie - SF) jest często przedstawianajako gatunek literacki dobrze przystosowany do spekulacji filozoficznej. SF i filozofia dzielą zainteresowanie kwestią nieśmiertelności, a ich ujęcia tego tematu można zestawić i porównać. Proponujemy tutaj zarys taksonomii różnych modeli czy wizji nieśmiertelności oferowanych przez filozofów i autorów fantastyki naukowej. Po wskazaniu istotnych rozbieżności między tymi modelami przedstawiamy sugestię, że pewne problemy oraz wątpliwości wysuwane przez pisarzy SF i filozofów wynikają z pomieszania różnych modeli. Mamy nadzieję, że te porównania (...) pokażą wstępnie, w jakim sensie można powiedzieć, że fantastyka naukowa funkcjonuje jako dyskurs filozoficzny. (shrink)

Zawarta w niniejszym artykule dyskusja z tekstem Saula Smilansky’ego O wątpliwej moralności pewnych form modlitwy składa się z dwóch części. W pierwszej bronimy tezy, że fikcyjne przykłady prezentowane przez autora albo nie stanowią powszechnie akceptowalnych form modlitwy, albo dają się interpretować tak, że nie stanowią etycznego problemu. Życzenie komuś śmierci jest bowiem zawsze nieetyczne, ale w każdej wyobrażalnej sytuacji zagrożenia życia możliwa jest modlitwa o rozwiązanie, które nie pomnaża śmierci.W drugiej części bronimy tezy, że prezentowany w przykładach Smilansky’ego stosunek ludzi (...) do Boga w ogóle nie jest religijny, a w konsekwencji działania w nich opisane nie zasługują na miano „modlitwy”. Kiedy bowiem w naszym nastawieniu do Boga liczy się tylko to, że jest On zdolny zmienić bieg zdarzeń na naszą korzyść, a to, że jest On dobry umyka naszej uwadze, wówczas nie mamy na myśli Boga tradycji religijnej. W tym punkcie przywołujemy myślicieli należących do nurtu tzw. Wittgensteinowskiego fideizmu, których krytyka modlitwy błagalnej idzie być może zbyt daleko, skłania jednak do refleksji nad granicami właściwego stosunku do Boga. (shrink)

Praca jest poświęcona negacji dyskursywnej (metajęzykowej). Omawiane są jej funkcje (np. sprostowanie, uwypuklenie, zaskoczenie), rodzaje (np. implikacyjna, językowa, prozodyczna) i własności (np. pozorna sprzeczność, pragmatyczne odkodowanie, przytoczenie, a nie użycie, brak konstrukcji z prefiksem „nie”, brak konstrukcji z zaimkami negatywnymi). Następnie rozpatrzona została możliwość, że negacja dyskursywna jest jedynie szczególnym przypadkiem innych rodzajów negacji, w szczególności negacji kontrastywnej lub illokucyjnej. Dalej postawiono pytanie, czy w przypadku negacji dyskursywnej mamy do czynienia ze zjawiskiem semantycznym czy pragmatycznym, jak również, czy jest możliwe (...) ujęcie negacji dyskursywnej w ramach mechanizmu konwersacyjnego nazywanego „przywołaniem echem”. (shrink)

Artykuł jest próbą ukazania źródeł współczesnej kultury. Autor stawia w nim tezę, że u jej podstaw znajduje się dziś myślenie w gruncie rzeczy antyhumanistyczne – myślenie spod znaku „śmierci człowieka”, jego bytowej nieokreśloności, ale również spod znaku nowożytnego cogito, podmiotu zabsolutyzowanego, który staje się szczególnego rodzaju fundamentem, ostatecznym podłożem rzeczywistości. W pierwszej części autor przedstawia specyfikę nowożytnego rozumienia bytu ludzkiego, zgodnie z którą człowiek – jako podmiot myślący, poznający, samoświadomy, racjonalny – przypisuje sobie rolę nowożytnego suwerena, Demiurga, jedynego ustawodawcy i (...) architekta nowego, prawdziwie ludzkiego świata. W ten sposób – zgodnie ze znaczeniem słowa „podmiot” – człowiek staje się „ostatecznym podłożem” rzeczywistości. Dalej autor wykazuje, że absolutyzowanie podmiotu, przypisywanie mu coraz to większych kompetencji, doprowadza ostatecznie do jego podważenia i zanegowania. Odwołując się do koncepcji takich filozofów jak Nietzsche, Heidegger, Sartre, Foucault, Derrida twierdzi, że negacja kartezjańskiego cogito, „śmierć” pewnej określonej wizji człowieka jako podmiotu rodzi myślenie, zgodnie z którym człowiek staje się bytowo nieokreślony.Zarówno nowoczesne jak i ponowoczesne spojrzenie zostały w pewien sposób naznaczone myśleniem antyhumanistycznym. W jednym i drugim przypadku mamy bowiem do czynienia z nierealistycznym spojrzeniem na człowieka. Autor mówi o „antyhumanizmie pana i władcy” oraz „antyhumanizmie zluzowanego” i wskazuje, że właśnie one stanowią swego rodzaju podglebie współczesnego humanizmu. W punkcie ostatnim pokazano, że sposób rozumienia roli podmiotu na przestrzeni ostatnich kilku wieków, został zbudowany na niezwykle prostej opozycji – wszystko albo nic. Ponieważ nieprawdą jest, że podmiot jest dla siebie całkowicie racjonalny, przejrzysty, że jest autonomicznym panem samego siebie, musi zniknąć, trzeba o nim zapomnieć, stąd idea „śmierci człowieka”. W tym kontekście, odwołując się do intuicji francuskiej profesor filozofii Chantal Delsol, autor przedstawia próbę wyjścia z aporii między nowoczesnym podmiotem absolutnym, samowystarczalnym, a ponowoczesnym podmiotem, którego właściwie nie ma. Wskazuje na konieczność realistycznego spojrzenia na człowieka, gdyż tylko na takim spojrzeniu można zbudować prawdziwie humanistyczną kulturę. (shrink)

Artykuł ma wskazywać związki filozofii Ericha Fromma z myśleniem utopijnym. Podstawowym zadaniem będzie zatem rozstrzygniecie, czy mamy do czynienia z klasyczna utopia, czy jedynie z elementami myślenia utopistycznego. Przyjmując, ze filozofia niemieckiego myśliciela wpisuje się w tradycje utopistyczna, ale klasyczna utopia nie jest, podejmuje próbę wykazania związków systemu filozoficznego Ericha Fromma z psychoanaliza Freuda, filozofia Marksa, mesjanizmem żydowskim i chrześcijańskim, które cechuje myślenie utopistyczne.

Artykuł dotyczy zagadnienia, w jakim sensie można stosować kategorię wyjaśnienia do interpretacji filozofii matematyki Kurta Gödla. Gödel – jako realista matematyczny – twierdzi bowiem, że w wypadku matematyki mamy do czynienia z niezależnymi od nas faktami. Jednym z owych faktów jest właśnie rozwiązywalność wszystkich dobrze postawionych problemów matematycznych – i ten fakt domaga się wyjaśnienia. Kluczem do zrozumienia stanowiska Gödla jest identyfikacja założeń, na których się opiera: metafizyczny realizm: istnieje uniwersum matematyczne, ma ono charakter obiektywny, niezależny od nas; optymizm epistemologiczny: (...) jesteśmy wyposażeni w wystarczająco dobre środki poznawcze, aby uzyskać wgląd w owo uniwersum. Pojęcie rozwiązania problemu matematycznego Gödel rozumie znacznie szerzej niż jako podanie matematycznego dowodu – chodzi raczej o znalezienie wiarogodnych aksjomatów, prowadzących do rozwiązania. Stawiany w artykule problem analizuję na przykładzie hipotezy kontinuum. (shrink)

This article is a theoretical treatment of the ways in which local worldviews on wealth acquisition give rise to contemporary manifestations of spirituality in cyberspace. It unpacks spiritual (occult) economies and wealth generation through a historical perspective. The article ‘devil advocates’ the ‘sainthood’ of claimed law-abiding citizens, by highlighting that the line dividing them and the Nigerian cybercriminals (Yahoo-Boys) is blurred with regards to the use of magical means for material ends. By doing so, the article also illustrates that the (...) intersectionality of the spirit world and the acquisition of wealth (crime or otherwise) is connected with local epistemologies and worldviews, and its contemporaneity has social security benefits. Therefore, the view that the contemporary manifestations of spirituality in cyberspace signify a ‘new-danger’ and an ever-increasing outrage in the Nigerian society is misplaced. I conclude that if people believe all aspects of life are reflective of the spiritual world and determined by it, the spiritual realm, by implication, is the base of society, upon which sits the superstructure comprised of all aspects of life, especially wealth. Inferentially, this conceptual position that the spirit world is the base of society is an inversion of Orthodox Marxist’s theory of economic determinism. (shrink)

Celem artykułu jest przedstawienie i analiza poglądów F.A. von Hayeka na temat moralności (zebranych z różnych jego dzieł) oraz wskazanie na ich znaczenie dla współczesnych dyskusji w filozofii politycznej, jak również w etyce. Warto podjąć ten temat z uwagi na potrzebę opracowania myśli aksjologicznej Hayeka, wybitnego myśliciela o poglądach mocno skrystalizowanych, spójnych i oryginalnych. Jego refleksje mają potencjał, aby wiele wnieść w debaty na temat wartości, są one jednak mało znane lub niesłusznie pomijane. W pierwszej części rozważań wyjaśniam, w jaki (...) sposób według Hayeka moralność wspiera wolność indywidualną, a więc wartość centralną w jego aksjologii: społeczeństwo jest wyposażone w moralność (obok prawa stanowionego) w celu zachowania porządku przy minimum stosowania przymusu (istota ładu wolnościowego). Rozdział drugi poświęcam omówieniu wyróżnionych przez Hayeka rodzajów moralności, wskazuję, w jaki sposób, wzajemnie się uzupełniając, konstytuują one tradycję moralną. Chodzi o zespoły zasad fundujących z jednej strony ład naturalny (jego normy odpowiadają instynktownym postawom słusznie dochodzącym do głosu w małych wspólnotach), z drugiej strony – tzw. ład rozszerzony (związane z nim normy nie są zgodne z instynktami, regulują współistnienie obcych sobie ludzi wchodzących w anonimowe relacje w obrębie dużych społeczności ludzkich). W rozdziale trzecim przedstawiam Hayeka poglądy w kwestii możliwości uzasadnienia norm tradycyjnej moralności. Chodzi zwłaszcza o rozwinięcie poglądu, że uznawanie zasad moralności jest kluczowe dla społeczeństwa wolnościowego, i to niezależnie od tego, czy mamy dla nich zadowalające racjonalne uzasadnienie. W końcowej części rozważań zasygnalizowane jest znaczenie Hayeka koncepcji moralności w zakresie nurtów myśli politycznej, z którymi Hayek jest wiązany (indywidualizm, liberalizm, konserwatyzm), jak również dla metaetyki (próba odtworzenia zasad konstytutywnych dla cywilizacji; głos w dyskusji między perspektywą bezstronną i stronniczą w etyce). (shrink)

Jak opisać współczesne Chiny? Gdzie szukać analogii dla ich dzisiejszego dynamicznego rozwoju? W komentarzach często powraca teza, że Państwo Środka wybrało własną, absolutnie unikalną drogę rozwoju. Inni wskazują na podobieństwa z ewolucją kapitalizmu w Europie Zachodniej - Chiny miałyby teraz przechodzić jej najbardziej brutalną XIX-wieczną fazę. Dopiero w przyszłości "naturalną" koleją rzeczy zapanuje tam demokracja i upowszechnią się instytucje państwa opiekuńczego. Slavoj Žižek proponuje jeszcze inną interpretację - błyskotliwą i pełną paradoksów. Być może rzeczywiście Chiny odtwarzają pewną fazę rozwoju zachodniego (...) kapitalizmu. Jest to jednak faza na tyle wczesna, że na ewentualną demokratyzację Państwa Środka będziemy musieli czekać jeszcze wiele lat. Bardziej prawdopodobne jest jednak to, że mamy dziś do czynienia z powtórką rewolucji kulturalnej z czasów Mao Tse-Tunga. Tak jak wtedy zachęca się obywateli, by podejmowali "spontaniczne" działania, które partia czujnie nadzoruje. Tym razem jednak ich celem jest budowa nowych, kapitalistycznych porządków. (shrink)

Z punktu widzenia społecznej moralności bardziej szkodliwe jest nie samo stosowanie tortur, lecz próba publicznego uzasadnienia ich stosowania - twierdzi Slavoj Žižek. Przyznanie się władz amerykańskich do używania tortur oraz dyskusja nad tym, czy włączyć tortury do repertuaru legalnych środków wymuszania zeznań, oznaczają, że podajemy w wątpliwość coś, co dotąd było nienaruszalną zasadą i cofamy się mentalnie o kilka stuleci. "Największymi ofiarami publicznego przyznania się przez państwo do stosowania tortur jesteśmy my wszyscy, społeczeństwo, które zostało o tym poinformowane. Większość z (...) nas nadal będzie przeciwna torturom, ale wszyscy mamy świadomość, że jakiś cenny element naszej zbiorowej tożsamości został bezpowrotnie utracony. Na naszych oczach następuje proces demoralizacji: władza próbuje złamać nam etyczny kręgosłup, osłabić i zniszczyć to, co jest być może największym osiągnięciem cywilizacji - wzrost wrażliwości moralnej". (shrink)

We wspołczesnej metaetyce terminami „internalizm” i „eksternalizm” oznacza się wiele rożnych tez, tak rożnych, że „internalizm” w jednym sensie może niemal pokrywać się z „eksternalizmem” w innym sensie, i odwrotnie. Definiuję siedem rodzajów internalizmu/eksternalizmu etycznego: 1) internalizm/eksternalizm racjonalności praktycznej; 2) internalizm/eksternalizm treści; 3) internalizm/eksternalizm sądu; 4) internalizm/eksternalizm oceny; 5) internalizm/eksternalizm w sensie niedookreślonym; 6) internalizm/eksternalizm uznania i 7) internalizm/eksternalizm poznania. Klasyfikacja ta jest jasna i użyteczna. Ilustruję jej stosowalność poprzez ustalenie konkretnego zestawu internalistycznych/eksternalistycznych tez, które powinniśmy przyjąć na gruncie eudajmonistycznego (...) utylitaryzmu reguł. Okazuje się, że aby to uczynić, musimy rozróżnić dwa rodzaje powinności moralnej: czysto hipotetyczną i aktualną. W rezultacie mamy utylitarystyczne uzasadnienie osiemnastu internalistycznych/eksternalistycznych tez. (shrink)

This paper draws an antigonal line leading from Sophocles’s Antigone to the lynching of Emmett Till. Drawing this line is an attempt to celebrate and honor that spirit of defiance in the name of loving the dead and memorializing loss. In particular, it takes up that portion of the line that centers on lynching. An overarching goal is thus to argue that lynching and its afterlives deserve more philosophical attention than they have received, especially from American philosophers. It is long (...) past time that philosophers take on lynching as a meaningful while volatile topic, especially insofar as it makes claims on the racial identities of the philosophers doing so. But rather than addressing lynching in general, this paper looks at one particular point on this line: the lynching of Emmett Till and the defiant mourning of his mother, Mamie Bradley. Doing so is meant to invite others to locate other points on this antigonal line. Upon sketching Sophocles’s play and Till’s murder, I consider some of the key features of Hegel’s influential interpretation. While philosophy has been mostly silent on lynching, Hegel’s Phenomenology provides essential, while problematic, material for initiating a philosophical approach to this neglected topic. Building on Hegel’s reading, I next consider the nature of “white law and order” and its complicity in extrajudicial murder and terror. Then I turn to Black mourning, where I explore what Fred Moten calls Mamie Bradley’s “Black Mo’nin”—her antigonal refusal of the white drive to annihilate Black life—and consider her as a practitioner of Christina Sharpe’s notion of “wake work.” I then turn to an artistic intervention in lynching photography to take up Sharpe’s challenge for how to respectfully engage lynching given different racial identities. Finally, I conclude by sketching an opening for a possible next antigonal point: the work of Ida B. Wells. (shrink)