There is a ‘catch 22’ situation about applying coercion in psychiatric care. Autonomous choices undeniably are rights of patients. However, emphasizing rights for a mentally-ill patient could jeopardize the chances of the patient receiving care or endanger the public. Conversely, the beneficial effects of coercion are difficult to predict. Thus, applying coercion in psychiatric care requires delicate balancing of individual-rights, individual well-being and public safety, which has not been achieved by current frameworks. Two current frameworks may be distinguished: the civil (...) liberty approach and the Stone model. Both frameworks are restrictive, and not respectful of human dignity. In a civil liberty approach, individuals who are severely mentally-ill but not dangerous would be denied care because they do not meet the dangerousness threshold or because the use of coercion will not lead to rebirthing of autonomy. This is unsatisfactory. Albeit involuntary interventions such as talk therapies, peer-support etc., may not always lead to rebirthing of autonomy or free patients from mental illness; they can however help to maintain the dignity of each mentally ill patient. In place of these frameworks, this study proposes a new ethical framework for applying coercion in psychiatric care that is respectful of human dignity. Specifically, it draws on insights from the African ethico-cultural system by using the Yoruba concept Omo-olu-iwabi to develop this new framework. This way, the study shows that only a more respectful approach for applying coercion in psychiatric care can lead to the careful balancing of the competing interests of individual's rights, individual's well-being and public safety. (shrink)

Bilişsel Din Bilimi (CSR), dini inanç ve uygulamaların nedensel açıklamalarını sağlamayı amaçlayan din araştırmalarına bilimsel bir yaklaşımdır. CSR savunucuları, insan zihninin doğal özelliklerini ve nasıl işlediğini açıklayarak dini inançların oluşumu, kabulü, aktarımı ve yaygınlığı sürecini açıklamaya çalışırlar. Tüm insan kültürlerinde var olan ve son on yılda birçok CSR akademisyeninin dikkatini çeken dini inançlardan biri de öbür dünyaya olan inançtır. CSR araştırmacılarına göre, bu inanç, insan zihninin doğal yapılarına dayanmaktadır. Ölümden sonraki hayata olan inancı, zihinsel araçların işleyişinden kaynaklanan, yansıtıcı olmayan veya (...) sezgisel bir inanç olarak görürler. Ölümden sonra hayata inancın oluşumunu, gelişimini, yayılmasını ve aktarılmasını açıklamak için çeşitli teoriler önerdiler. Ancak bu teoriler arasında, iki teori daha geniş kabul görmüştür, sezgisel düalizm teorisi ve simülasyon kısıtlama teorisi. Sezgisel düalizm teorisi, tüm insanların iki zihinsel araca sahip olduğunu söyler: Sezgisel Biyoloji ve Sezgisel Psikoloji. Sezgisel Biyoloji, ölü bir kişinin karşısına geçip hareket edemediği için artık hayatta olmadığına inanmamızı sağlar. Sezgisel Psikoloji, ölü kişiye otomatik olarak görünmez özellikleri (arzular, düşünceler, inançlar ve duygular gibi) atfetmeye devam eder. Yukarıdaki iki zihinsel aracın aynı anda işleyişi, insan zihnini ölü kişinin bir kısmının önemsiz olduğuna ve fiziksel ölümden sonra kaldığına inandırır. Simülasyon kısıtlama teorisi, tüm insanların çevreden gelen bilgileri işlemek ve dini inançlar edinmek için zihinsel araçlara sahip olduğunu söyler. Zihinsel araçların hiçbiri, kişinin arzularının, düşüncelerinin, inançlarının ve duygularının var olmadığını hayal edemez veya simüle edemez. Bu nedenle ölü kişinin karşısındaki insan zihni, fiziksel ölümünü kolayca hayal etmesine rağmen, kişinin başka bir bölümünün (düşünceler, arzular vb.) Varlığına inanmaya devam eder. Bu teorilerin her ikisi de, öbür dünyaya inancın oluşumunu açıklamada zorluklar ve sınırlamalarla karşı karşıya görünüyor. Bunlar arasında nedensel açıklama yapamama, ölümden sonraki hayata olan inancın doğal ve rasyonel temelleri arasındaki ayrım eksikliği ve öbür dünya inancının doğaüstü temellerini göz ardı etme yer alır. İki teoriden hiçbiri öbür dünyaya inancın oluşumu için yeterli nedensel açıklama sağlamıyor gibi görünmektedir. Her iki teori de zihinsel araçların nasıl işlediğine bağlı olarak öbür dünya inançlarının oluşumu hakkında olası bir hikaye sunmaya çalışır. Ölümden sonraki hayata inanmaya yol açan sürecin yalnızca makul bir hikayesini sunarlar. Bu iki teorinin sunduğu şey, insan zihninin ve araçlarının ve bunların nasıl işlediğinin bir açıklamasıdır (nedensel açıklama değil). Bu, kendi başına, bu aletlerin öbür dünyaya bir inanç ürettiğini açıklamaz. Dolayısıyla ahirete olan inancın zihinsel araçların işleyişinin bir sonucu olduğu iddiası, zihinsel araçlar ile bu inanç arasında nedensel bir ilişki gerektirir. Bu iki teoriden hiçbiri bu nedensel ilişkiyi açıklayamaz ve yalnızca aralarındaki ilişkinin makul bir hikayesini açıklarlar. Dahası, dini inancın rasyonel temelleri ile dini inancın doğal temelleri arasındaki ayrım, ahirete inanmak veya onunla ilişkili bilişsel mekanizmaları tanımlamak için doğal bir köken bulmanın hiçbir şekilde bu inancı reddetmek veya itibarını sarsmak anlamına gelmediğini göstermektedir. Ahirete olan inancın doğal kökenleri hakkındaki bilişsel teoriler bize bu inancın rasyonel mi irrasyonel mi olduğunu gösteremez. Bu açıklamalar ancak (eğer yapabilirlerse) bize bu inancın oluşumunun ve yaygınlığının doğal köklerini gösterebilir. Ayrıca Dinsel inanç karmaşık bir kavramdır. Birincisi, doğal bir kavramdır, bu anlamda insan doğasına dayanır ve insanın bilişsel sistemleri ve zihinsel araçlarıyla ilgilidir. İkincisi, kültürel ve sosyal bir kavramdır, bu anlamda hem kültürel ve sosyal değişimden etkilenir hem de onu etkiler. Üçüncüsü, doğaüstü bir kavramdır, bu anlamda hem vahiy hem de kehanet ve insanın maddi olmayan yönüyle derinden bağlantılıdır. Öbür dünyaya inanç, her üç düzeyde açıklamayı gerektiriyor gibi görünüyor. (shrink)

Recent military coups in West Africa have put the continent’s democratisation itself into question. In some places, for the moment, these coups appear to have popular backing. Nigeria, where radicalism is firmly rooted in democratic values and a human-rights framework, the radical grassroots opposition to the Buhari government’s creeping authoritarianism lies drenched in blood. The roots of this development go back to the history of Nigeria’s radicalism in the twentieth century. Much has appeared on the global 1968 recently, including that (...) of Africa. 1970s/1980s-style radicalism is reappearing today with Omoyele Sowore’s 2018 presidential candidacy, with the African Action Congress party, the #EndSARS protests and the tragic Lekki Toll Gate massacre (2020) in Nigeria. The shift towards radicalism is palpable with protest music such as Falz’s This is Nigeria, and Burna Boy’s Monsters you Made, both explicitly targeting neocolonialism and police brutality. Contrary to Achille Mbembe’s sweeping dismissal of African radicalism, the movement with very deep roots under study is meaningful once again, and is gathering momentum in West Africa’s giant polity. This article applies Walter Benjamin’s and also Nigerian radical thinkers’ conceptualisation of political, social and artistic radicalism, while it frames the Nigerian version via the movement’s history, in which marxisant theory and praxis, feminism, human rights and pro-democracy movements interact with emancipatory strands of Islam, Christianity, Igbo Judaism, and animism. In the context of Nigerian radicalism, even expressly pro-capitalist art theory performs a radical social function by stressing the African’s right to make universal statements (Olu Oguibe) in its de facto defiance of the neo-colony. As these different strands of protest meet, ethnic uprisings (amongst them IPOB) find ways to establish common cause with social radicalism, posing a composite threat to the prebendalist oligarchy that rules and oppresses the country via a militarised neoliberalism. (shrink)

Bu yazı, Phaidon diyaloğunda Sokrates’in ruhun ölümsüzlüğünü ispatlamak için öne sürdüğü argümanlardan biri olan Karşıtların Döngüselliği argümanını değerlendirmektedir. Argümanın merkez terimleri olan “yaşıyor olma” ve “ölü olma”nın argüman boyunca aldığı ya da alabileceği çeşitli anlamlar göz önüne alınarak dört itiraz öne sürülmektedir. Bu iki terimin alabileceği farklı anlamlar, öznenin “beden” ya da “ruh” olarak alınmasına göre farklılık göstermektedir. Yazıda, bu terimlerin alabileceği anlamların hiçbirinde Karşıtların Döngüselliği argümanının başarılı sayılamayacağı yani ruhun ölümsüzlüğünü ispatlayamadığı ileri sürülmüştür. Argümandaki temel sorun, ruhun yaşıyor olması (...) ve ölü olmasının döngüselliğe izin veren bir karşıtlık oluşturacak şekilde kullanılamamasıdır. (shrink)

While the principles of reproductive justice are generally agreed upon in progressive reproductive political circles, other theoretical frameworks such as reparative justice can further foster the goals of the movement. In the literature, however, reparative justice has been insufficiently explored as it relates to reproductive injustice. My concern in this essay is therefore the development of conceptual architecture for understanding reproductive justice as reparative in nature. A reparative approach to reproductive ethics importantly takes up the demand to situate reproduction within (...) ongoing historical and sociopolitical contexts. It makes transparent the harms generated by an oppressive social order and the depths to which conditions must change for reproductive justice to emerge. To construct the relationship between reparative and reproductive justice, I employ Olúfemi Táíwò’s constructivist view of reparations as an ongoing, generative, and ultimately world-building project. For, if reproductive justice is about developing enabling conditions wherein folks can control their birthing options and parent in safe and healthy environments, then a constructivist reparative approach is necessary—one which takes seriously the accumulative harms of history and their relation to transforming social structures in the present. (shrink)

Bu çalışmada Gilles Deleuze’ün Felix Guattari’yle iş birliğinden önce kaleme aldığı eserlere damgasını vuran Nietzsche okumasının anahtar kavramlarına odaklanılmakta ve Deleuze’ün Nietzsche alımlaması ile kendi fark felsefesi arasındaki ilişki açığa çıkartılmaktadır. Deleuze’ün okumasında öne çıkan temalar: Platonculuğun ters yüz edilmesi ve anti-felsefeye çağrı; nihilizmin aşamaları ve ahlaki değerlerin soybilimsel çözümlemesi; güç-istenci ve bedenin bir kuvvetler çokluğu olarak yeniden kavranması ve eleyici bir ilke olan ebedi dönüşün ‘kendinde fark’ı olumlaması şeklinde sıralanabilir. Bu konuların kesiştiği nokta Nietzsche’nin rasyonalizm karşıtlığıdır. Nietzsche, erken dönem (...) metinlerinden Tragedyanın Doğuşu ’nda, ‘Platonik İdea’nın ölü hakikatinin karşısına, kendini daima şeylerin oluşu vasıtasıyla yani görünüşün görünüşünde duyumsanabilir kılan varoluşun ‘ilksel birliğini’ koyar. Deleuze’e göre Nietzsche’nin felsefesi, yaşamın olumlanmasına yönelik anti-Platoncu bir başkaldırı niteliği taşır; çünkü o, “güç-istenci” ve “ebedi-dönüş” kavramları aracılığıyla görünüş dünyasına içkin dinamik ve yaşamsal ilkeleri, geleneksel felsefenin özne, özdeşlik ve temsil gibi kurgularına karşı savunur. Bu açıdan Deleuze, Nietzsche’nin güç istenci düşüncesini, bedeni ve dünyayı kuvvetlerin karşılıklı ilişkileri bağlamında yeniden yorumlamamıza olanak veren bir yaklaşım olarak değerlendirir. Ebedi dönüş öğretisi ise, bir yandan varoluşa içkin yazgıyı olumlayan, diğer yandan nihilist değerleri eleyen kozmolojik dönüşün şiirsel bir yorumudur. (shrink)

30 Ekim 1918’de Mondros Mütarekesinin imzalanmasından sonra yaşanan süreçte İstanbul başta olmak üzere Anadolu’nun pek çok yeri İtilaf Devletleri tarafından işgal edildi. İşgallere bir süre sessiz kalan Türk halkı, İzmir’in Yunanistan tarafından işgal edilmesi ile üzerindeki ölü toprağını üzerinden attı ve yurdun çeşitli yerlerinde bu işgalleri protesto eden mitinglere katıldı. Bu arada Osmanlı bürokrat ve aydınlarında çeşitli büyük ülkelerin mandalığını kabul eden fikirler de vardı. Ancak başta Mustafa Kemal Paşa olmak üzere Kazım Karabekir, Fethi Okyar, Ali Fuat Cebesoy Paşa gibi (...) vatansever subaylar Anadolu’ya geçerek Milli Mücadele’yi başlatma yollarını aradılar. Milli Mücadele, Anadolu’nun hangi ilinden başlamalı emin değildiler. Mustafa Kemal Paşa, Kazım Karabekir Paşa ve diğer vatansever Türk subayları Milli Mücadele’nin başlatılacağı yer olarak Amasya’yı uygun gördüler. Çalışmanın amacı; Milli Mücadele’de Amasya Tamimine giden süreç, bu tamimin önemi ve Amasya’nın tercih edilme nedenlerini ortaya koyabilmektir. Makalede bilgileri aktarabilmek için literatür taraması yapıldı ve bu konuyla ilgili kitaplar, makaleler ve bilimsel tezler okunarak okuyucuya aktarılmaya çalışıldı. Çalışmanın hedefi ise Amasya Tamimine giden süreçte Amasya halkının vatansever ve ülke sorunlarına yönelik sağduyulu yaklaşımını okuyucuya sunabilmektir. (shrink)