U clanku autori se bave militantnim potencijalom koncepta avangarde. Pojavljujuci se u politici i umetnosti u prvoj polovini 19. veka i nastojeci da unisti gotovo celokupnu tradiciju 'burzoaskog' prosvetiteljstva, politicka i umetnicka avangarda nikada nije bila sposobna da se oslobodi svojih korena u vojnickom nacinu razmisljanja. Njena prava sustina je lezala u stvaranju bojnih polja u svakoj oblasti javnog zivota gde je postojala sansa da se unisti gradjansko drustvo - njegova politika, njegova umetnost, njegov nacin razmisljanja, njegova civilizacija. U ime (...) jos necuvene slobode, ona je sirila nasilje i sejala totalitarino seme po sprzenoj zemlji. A na kraju je nisu pobedili njeni mnogobrojni neprijatelji zato jer je postala zrtva vlastite destruktivnosti. (shrink)

U clanku autori se bave militantnim potencijalom koncepta avangarde. Pojavljujuci se u politici i umetnosti u prvoj polovini 19. veka i nastojeci da unisti gotovo celokupnu tradiciju 'burzoaskog' prosvetiteljstva, politicka i umetnicka avangarda nikada nije bila sposobna da se oslobodi svojih korena u vojnickom nacinu razmisljanja. Njena prava sustina je lezala u stvaranju bojnih polja u svakoj oblasti javnog zivota gde je postojala sansa da se unisti gradjansko drustvo - njegova politika, njegova umetnost, njegov nacin razmisljanja, njegova civilizacija. U ime (...) jos necuvene slobode, ona je sirila nasilje i sejala totalitarino seme po sprzenoj zemlji. A na kraju je nisu pobedili njeni mnogobrojni neprijatelji zato jer je postala zrtva vlastite destruktivnosti. (shrink)

U clanku autori ispituju tri pozicije u estetickoj raspravi o uzvisenom koja se vodila u 18. veku - Edmunda Berka, Imanuela Kanta i Fridriha Silera. Oni takodje pokusavaju da rekonstruisu politicku pozadinu svake od ovih teorijskih pozicija: starorezimski konzervativizam, republikanski liberalizam i romanticarsku zudnju za 'trecim putem'. Najsofisticiraniju i najzreliju teoriju uzvisenog pronalaze u Silerovim estetickim delima, pogotovo u onima koja su usledila nakon njegovog razocarenja u Francusku revoluciju i u kojima su najtemeljnije razmatrani odnosi izmedju uzvisenog i paradoksa istorijskog (...) nasilja. (shrink)

In this article the authors are reconstructing the dichotomies which the young Theodor Adorno was trying to detect in the music of the bourgeois epoch and personify in two antipodes - Franz Schubert and Ludwig van Beethoven. Although already a devotee of Arnold Sch?nberg and the 20th century music avantgardism, Adorno was, in his works prior to his exile from Germany, intensively dealing with Schubert and his opposition towards Beethoven. While Beethoven was a bold and progressive revolutionary, fascinated by the?practical (...) reason? and the mission to rise up and reach the stars, Schubert wanted none of it. Instead, he was looking backwards, to primordial nature and the possibility of man to participate in its mythic cycles of death and regeneration. The lack of synthesis between this two opposing tendencies in the music of early bourgeois epoch lead to the?negative dialectics? of Sch?nberg and 20th century music avantgardism and to the final separation of Beethovenian musical progress and Schubertian musical mimesis. (shrink)

Autorka u clanku rekonstruise kompleksnu sliku Franca Suberta koju je stvorio Teodor Adorno u nekoliko osvrta na ovog kompozitora, a najvise u clanku?Subert? iz 1928. Adorno je te, 1928. godine doziveo Suberta kao tragicnog kompozitora cija muzika obitava u oblasti htonskih bogova, a da ipak otkriva radost?putujuceg naroda, opsenara i cudotvoraca?. Ipak, nije objasnio kako ova radost moze da prezivi u paklenim pejsazima Subertove htonske muzike. Tek kasnije Adorno je bio spreman da u Subertu prepozna, zahvaljujuci njegovom?habitusu?, i kafanskog sviraca, (...) ne pominjuci vise?putujuci narod, opsenare i cudotvorce?. Te dve predstave Suberta-Subert kao osluskivac htonskih bogova i Subert kao kafanski svirac-pokazale su se kao zanimljiv par vredan dalje teorijske elaboracije koju Adorno, nazalost, nikada nije sproveo. PR Projekat Ministarstva nauke Republike Srbije, br. 177019: Identiteti srpske muzike u svetskom kulturnom kontekstu. (shrink)

In this article the authors are reconstructing the dichotomies which the young Theodor Adorno was trying to detect in the music of the bourgeois epoch and personify in two antipodes - Franz Schubert and Ludwig van Beethoven. Although already a devotee of Arnold Sch?nberg and the 20th century music avantgardism, Adorno was, in his works prior to his exile from Germany, intensively dealing with Schubert and his opposition towards Beethoven. While Beethoven was a bold and progressive revolutionary, fascinated by the?practical (...) reason? and the mission to rise up and reach the stars, Schubert wanted none of it. Instead, he was looking backwards, to primordial nature and the possibility of man to participate in its mythic cycles of death and regeneration. The lack of synthesis between this two opposing tendencies in the music of early bourgeois epoch lead to the?negative dialectics? of Sch?nberg and 20th century music avantgardism and to the final separation of Beethovenian musical progress and Schubertian musical mimesis. (shrink)