Introduction Good quality of care is dependent on nurses’ strong clinical skills and moral competencies, as well. While most nurses work with high moral standards, the moral performance of some nurses in some organizations shows a deterioration in their moral sensitivity and actions. The study reported in this paper aimed to explore the experiences of nurses regarding negative changes in their moral practice. Materials and methods This was a qualitative study utilizing an inductive thematic analysis approach, which was conducted from (...) February 2017 to September 2019. Twenty-five nurses participated in semi-structured interviews. Results The main theme that emerged from our analysis was one of moral neutralization in the context of an unethical moral climate. We found five sub-themes, including: feeling discouraged; normalization; giving up; becoming a justifier; and moral indifference. Conclusions Unethical moral climates in health organizations can result in deterioration of morality in nurses which can harm both patients and health systems. Some unethical behaviors in nurses can be explained by this process. (shrink)

BackgroundHaving moral courage is a crucial characteristic for nurses to handle ethical quandaries, stay true to their professional obligations towards patients, and uphold ethical principles. This concept can be influenced by various factors including personal, professional, organizational, and leadership considerations. The purpose of this study was to explore the predictors of moral courage among nurses working in hospitals.MethodsIn 2018, an observational cross-sectional study was carried out on 267 nurses employed in six hospitals located in the northern region of Iran. The (...) participants were selected through a simple random sampling technique. To collect data, a demographic information form was used along with two questionnaires. The first questionnaire was a standard survey on moral courage, while the second questionnaire was designed to assess the ethical climate. Linear regression was used to assess the predictors of moral courage.ResultsNurses had an average moral courage score of 87.07 ± 15.52 and an average moral climate score of 96.12 ± 17.17. The study showed that 16% of the variation in moral courage scores among nurses was explained by ethical climate and monthly overtime hours.ConclusionThis study underscores the significance of establishing an ethical work environment and minimizing overtime hours in order to enhance moral courage among nurses. These findings carry weight for both nursing practice and organizational policies focused on fostering ethical conduct within healthcare settings. (shrink)

Despite clinical evidence of drug superiority, therapeutic modalities, like combination immunotherapy, are mostly considered cost-ineffective due to their high costs per life year(s) gained. This paper, taking an ethical stand, reevaluates the standard cost-effectiveness analysis with that of the more recent justice-enhanced methods and concludes by pointing out the shortcomings of the current methodologies.

Novel immune therapies are increasingly based on the molecular differentiation of disease patterns. The related clinical studies are thus more often characterized by the so-called adaptive study designs (umbrella or basket studies including platform studies), which are continuously adjusted based on novel results. This paper analyses new study designs beyond the often-postulated need for regulation in order to identify ethical problems based on typical structural features and to—whenever possible—suggest solutions. To do so, it addresses the following topics: the relationship between (...) social and scientific values of a study as well as aspects of the scientific validity of new forms of evidence; the inclusion of study subjects under the condition of relative uncertainty; specific challenges in the process of ethical approval, and ethical and practical challenges in the process of informing patients and receiving informed consent. Additionally, the topic of a potential risk–benefit assessment of such therapies is addressed. (shrink)

Background Providing quality care is of the fundamental elements of holistic nursing practice, and burnout and moral intelligence of nurses be mentioned as the important factors influencing the quality of nursing care. The present study was conducted to investigate the relationship between moral intelligence, burnout, and the quality of nursing care. Methods This descriptive-correlative study was conducted on 125 nurses working in Sari-based Educational hospitals affiliated to Mazandaran University of Medical Sciences, Iran, between June and August 2020. The sample was (...) selected via random sampling. The data were collected by the Maslach Burnout Inventory, Lennick and Kiel Moral Intelligence Scale, and Quality of Patient Care Scale. The data were analyzed by SPSS-21 and Amos-24. Results A direct and significant relationship was found between the quality of nursing care and moral intelligence ( r = 0.285, p = 0.001). Quality of care had an inverse relationship with subscales of frequency of burnout including emotional exhaustion ( r = −0.369, p < 0.001) and depersonalization ( r = −0.471, p < 0.001) and also, a direct relationship with personal accomplishment ( r = 0.226, p = 0.011). The findings also showed an inverse relationship between quality of care and subscales of the intensity of burnout. Amos software yielded results that demonstrated moral intelligence as a robust mediator between burnout and the quality of care. Conclusion The findings implied the necessity for more attention to moral intelligence as a mediator in order to come up with properly managing the personality traits influencing the nurses’ burnout reduction, which can ultimately lead to improved quality of nursing care. (shrink)

Since a number of years, popular and scientific interest in resilience is rapidly increasing. More recently, also neuroscientific research in resilience and the associated neurobiological findings is gaining more attention. Some of these neuroscientific findings might open up new measures to foster personal resilience, ranging from magnetic stimulation to pharmaceutical interventions and awareness-based techniques. Therefore, bioethics should also take a closer look at resilience and resilience research, which are today philosophically under-theorized. In this paper, we analyze different conceptualizations of resilience (...) and argue that especially one-sided understandings of resilience which dismiss social and cultural contexts of personal resilience do pose social and ethical problems. On a social level such unbalanced views on resilience could hide and thereby stabilize structural social injustices, and on an individual level it might even lead to an aggravation of stress-related mental health problems by overexerting the individual. Furthermore, some forms of fostering resilience could be a latent form of human enhancement and trigger similar criticisms. (shrink)

Background The use of lengthy, detailed, and complex informed consent forms is of paramount concern in biomedical research as it may not truly promote the rights and interests of research participants. The extent of information in ICFs has been the subject of debates for decades; however, no clear guidance is given. Thus, the objective of this study was to determine the perspectives of research participants about the type and extent of information they need when they are invited to participate in (...) biomedical research. Methods This multi-center, cross-sectional, descriptive survey was conducted at 54 study sites in seven Asia-Pacific countries. A modified Likert-scale questionnaire was used to determine the importance of each element in the ICF among research participants of a biomedical study, with an anchored rating scale from 1 to 5. Results Of the 2484 questionnaires distributed, 2113 were returned. The majority of respondents considered most elements required in the ICF to be ‘moderately important’ to ‘very important’ for their decision making. Major foreseeable risk, direct benefit, and common adverse effects of the intervention were considered to be of most concerned elements in the ICF. Conclusions Research participants would like to be informed of the ICF elements required by ethical guidelines and regulations; however, the importance of each element varied, e.g., risk and benefit associated with research participants were considered to be more important than the general nature or technical details of research. Using a participant-oriented approach by providing more details of the participant-interested elements while avoiding unnecessarily lengthy details of other less important elements would enhance the quality of the ICF. (shrink)

Individuals with chronic spinal cord injury (CSCI) require complex and lengthy health services based on ethical philosophy. The virtue character that is most relevant to the egalitarian concept is fairness. The aim of the study is whether the character of fairness becomes the character of a doctor serving individuals with CSCI. It is a mixed method cross-sectional explanatory study, with questionnaires sent to doctors and individuals with CSCI, interviews with doctors, and healthcare system field observation. Sixty-two doctors and 33 patients (...) with CSCI participated in the study. The virtues most frequently chosen by doctors were love, gratitude, spirituality, zest, fairness, and kindness. The CSCI patients’ views regarding doctors’ characters were a postponement of personal interest, compassion, and loyalty to trust. All interviewed doctors indicated that they supported more than five of the 24 virtues. Doctors serve with ethical principles of virtue, even though the rewards received are inadequate. In fact, the use of health services by CSCI is still limited. Virtue ethics, especially the character of fairness, is necessary as a base of positive relationships between doctors and patients, to achieve equality of benefits for CSCI patients. Data obtained that the doctors’ character of fairness is still not the main choice. (shrink)

Business Ethics, the Environment &Responsibility, Volume 31, Issue 4, Page 1157-1173, October 2022.

© 2015 Elsevier Inc.Toxoplasma gondii is a protozoan pathogen in the phylum Apicomplexa that resides within an intracellular parasitophorous vacuole that is selectively permeable to small molecules through unidentified mechanisms. We have identified GRA17 as a Toxoplasma-secreted protein that localizes to the parasitophorous vacuole membrane and mediates passive transport of small molecules across the PVM. GRA17 is related to the putative Plasmodium translocon protein EXP2 and conserved across PV-residing Apicomplexa. The PVs of GRA17-deficient parasites have aberrant morphology, reduced permeability to (...) small molecules, and structural instability. GRA17-deficient parasites proliferate slowly and are avirulent in mice. These GRA17-deficient phenotypes are rescued by complementation with Plasmodium EXP2. GRA17 functions synergistically with a related protein, GRA23. Exogenous expression of GRA17 or GRA23 alters the membrane conductance properties of Xenopus oocytes in a manner consistent with a large non-selective pore. Thus, GRA17 and GRA23 provide a molecular basis for PVM permeability and nutrient access. (shrink)

Türk ve İslam tarihinin kırılma noktalarından birisi 1040 yılında Selçuklular ile Gazneliler arasında cereyan eden Dandanakan Savaşı’dır. Savaşın ardından Selçuklular hızlı bir yükselişle özellikle Sünnî İslam coğrafyasında etkin ve belirleyici güç haline gelmiştir. Göçebe kültürden gelen ve bir oba hüviyetinde iken çok kısa bir sürede önlenemez bir şekilde hâkimiyet alanını Türkistan coğrafyasından Anadolu içlerine kadar genişleten Büyük Selçuklu Devleti, kurumsal olarak da olgunlaşmaya başlamıştır. Bu noktada hem merkezi yönetimde hem de vilayetlerde ortaya çıkan yetişmiş eleman ihtiyacını birçoğu daha önce Gazneli (...) devlet teşkilatında görev yapmış Fars asıllı devlet adamları karşılamıştır. Bu isimlerden birisi de ileride Nizâmülmülk adıyla şöhret bulacak ve namı isminin önüne geçecek olan Hasan b. Alî b. İshâk et-Tûsî’dir. Nizâmülmülk, devlet gücünün askeri alanda elde edilen zaferlere endekslendiği bir dönemde askerî, idarî, ilmî ve ekonomik alanda attığı adımlar ve aldığı tedbirlerle Büyük Selçuklu Devleti’nin kurumsallaşmasında son derece etkin bir isim olmuştur. Bu etkinlik neticesinde hem halk hem de devlet adamları nezdinde saygın bir yer edinmiştir. Bu çalışma çerçevesinde Nizâmülmülk’ün devlet bürokrasisi içerisindeki konumuna, hükümdar ve hanedan üyeleri ile olan ilişkilerine ve vezirlik sürecinde attığı adımların Selçuklu tarihine yansımalarına değinilecektir. Özet: Devlet kademesinde görev almaya Gazneliler Devleti’nin Horasan Valisi Ebü’l-Fazl Sûrî’nin yanında başlayan Nizâmülmülk, Horasan Bölgesi’nin Selçukluların kontrolüne geçmesiyle birlikte hizmetlerine Selçuklu Devleti’nde devam etmiştir. Çağrı Bey’in hizmetinde rüştünü ispat eden Nizâmülmülk, Çağrı Bey’in en güvendiği isimlerden biri haline gelmiştir. Öyle ki, Çağrı Bey ileride önce Horasan’ın sonrasında tüm Selçuklu yurdunun yönetimini üstlenecek olan oğlu Alparslan’ı Nizâmülmülk’e emanet etmiş, oğluna da Nizâmülmülk’ü bir baba olarak kabul etmesini, ona muhalefet etmemesini öğütlemiştir. Alparslan, babasının tavsiyeleri ve üvey kardeşi Süleyman ile giriştiği taht mücadelesinde gösterdiği yararlılık münasebetiyle devletin en önemli idari görevi olan vezirlik makamını Nizâmülmülk’e tevdi etmiştir. Bu dönemden itibaren vefatına kadar, yaklaşık 30 yıl kesintisiz bir süreyle Büyük Selçuklu Devleti’nin vezirliğini yapmış ve V./XI. yy.’ın ikinci yarısından itibaren Büyük Selçuklu siyasetinin en etkin figürü haline gelmiştir. Melikşah’ın tahta geçebilmesinin Nizâmülmülk ile ilişkilendirilmesi, onun döneminde elde edilen başarıların ve devlet sisteminin düzenlenmesi, şehirlerin imarı, ekonominin güçlenmesi gibi ülke içerisinde yaşanan olumlu gelişmelerin Nizâmülmülk’ün marifetiyle gerçekleştirildiğinin dillendirilmesi, Tanrı tarafından yeryüzünü yönetmek ve inşa etmek için seçildiği düşünülen bir sultan varken bir vezirin devlet için nimet olarak gösterilmesi sultanın vezirine bakışını etkilemiştir. Bu noktada üzerinde durulması gereken hususlardan birisi de Nizâmülmülk’ün kendisini nasıl gördüğü ve devlet içerisinde kendini nerede konumlandırdığıdır. Nizâmülmülk’ün Sultan Melikşah’a verdiği bir cevapta devletin geldiği noktayı ve sultanın mevcudiyetini kendi varlığıyla eşleştirmesi, tarihinin gördüğü en yetenekli vezirlerden biri olan Nizâmülmülk’ün özgüveninin son derece yüksek ve kendisini kudret sahibi olarak gördüğüne işaret etmektedir. Bu anlamlandırma halk nezdinde herhangi bir kutsiyeti bulunmayan vezirlik makamındaki bir kişinin, toplum nezdinde Allah tarafından seçildiğine inanılan kutlu kişiye meydan okutan gücü kendisinde hissetmesinin kaynağını sorgulatmaktadır. Aranan cevap Nizâmülmülk’ün vezirlik sürecinin çeşitli başlıklar altında ve bu başlıklara dair verilecek örneklerle incelenmesi neticesinde onun devletin iç işleyişine etkisinin tespitinde ve farklı kesimlerle kurduğu ilişkide saklıdır. Nizâmülmülk, Selçuklu tahtına karşı sıkı bir bağlılık göstermiştir. Bu bağlılığını lüzumu halinde savaş meydanında göğüs göğüse çarpışarak sergilemiş, gerekli olduğunda kıvrak zekâsı ile sorunları devlet için tehlikeli boyuta gelmeden çözmüş, siyasi öngörüsü ile aldığı tedbirler sayesinde devletin büyümesine katkı sağlamıştır. Onun bu sadakati ve samimiyeti, Selçuklu sultanları tarafından karşılık bırakılmamış, Alparslan vezirinin fikirlerine büyük önem verip tercihlerini bu doğrultuda şekillendirirken, aleyhine söylenen sözlerin hiçbirine kulak asmamıştır. Melikşah da, bir anlamda kendisine Selçuklu tahtını veren Nizâmülmülk’e gerekli hürmeti göstererek bütün devlet işlerinin yürütülmesini ona tevdi etmiş ve kendisini bir “baba” gibi gördüğünü ifade etmiştir. İlaveten Selçuklu tarihinde bir ilk olmak üzere Melikşah, Nizâmülmülk’e atabeg (el-emîrü’l-vâlid) unvanını vermiştir. Melikşah, Büyük Selçuklu tahtındaki ilk yıllarını, gençliğin etkisiyle, polo oynayıp, büyük av partileri düzenlemekle geçirmiş ve bundan dolayı devlet içerisinde bütün güç Nizâmülmülk’ün eline geçmiştir. Ortaya çıkan bu durum da “ülke resmen ve ismen sultanın olmakla birlikte gerçekte ‘Nizam’ına kavuştu.” ifadesiyle açıklanmıştır. Ayrıca Melikşah’ın saltanatı döneminde elde edilen askerî, siyasî ve ekonomik başarılar Nizâmülmülk’ün yeteneği ve devlet işlerinde attığı adımlara bağlanmıştır. Nizâmülmülk, hanedan ile kurduğu ilişkinin yanı sıra devlet kademesinde görev alan farklı zümrelerle de güven üzerine dayalı yakın bir ilişki biçimi geliştirmiştir. Örneğin, Nizâmülmülk’ün katıldığı askerî seferlerde bir nefer gibi askerlerin içerisinde savaşa katılması ordu içerisinde kendisine saygı duyulmasına yol açmıştır. Ayrıca, Melikşah ile Kirman Hâkimi Kavurd Bey arasındaki taht mücadelesinde Melikşah’ın safında yer almakla birlikte Kavurd Bey’i destekleyen bazı isimlerin yazdıkları destek mektuplarının ortaya çıkmasına engel olarak hem emirlerin korkularını yatıştırırmış hem de itibarını artırmıştır. Nizâmülmülk’ün yakın ilişki içerisinde olduğu bir diğer grup ilmiye sınıfı olmuştur. Bilge vezir, Tuğrul Bey döneminde Amidülmülk Kündürî tarafından takibata uğrayan ve baskılara maruz kalan ilim adamlarının yurtlarına dönebilmelerine imkân sağlamıştır. Bu ilim adamları da yurtlarına dönüşlerini sağlayan isme zihinlerinde ve gönüllerinde her zaman özel bir yer ayırmışlardır. Birçok âlimin çalışmalarını Nizâmülmülk’e ithaf etmesi, diğer saiklerle birlikte, bunun bir göstergesidir. Nizâmülmülk bir adım daha atarak, Sultan Alparslan ve Melikşah’ın müsaadeleriyle, bu ilim adamları için hâkim olunan coğrafyanın her tarafında ilimle iştigal edebilecekleri medreseler inşa etmiştir. Nizâmülmülk’ün adına nispetle Nizamiye Medreseleri olarak isimlendirilen bu medreselerde hem eğitim-öğretim kadrosuna hem de öğrenim süresi boyunca ve de mezun olduktan sonra öğrencilere sunulan imkânlar, insanların medreselere olan ilgisini arttırıyordu. Medreseler eliyle bir taraftan önceki dönemde yerlerinden edilen ve baskıya maruz kalan ilim adamlarına bir borç ödenip iade-i itibar sağlanırken diğer taraftan da Büyük Selçuklu Devleti’nin idari ve adli sisteminin ihtiyaç duyduğu yetişmiş insan gücü inşa edilmiştir. Nizâmülmülk, toplum lehine attığı adımlar ve sorunların çözümüne verdiği önem ile halkın desteğini sağlamıştır. Öyle ki insanların hayatları boyunca ona minnettar kaldığı vurgulanmıştır. Nizâmülmülk halkın sorunlarının çözümüne önem göstermiş ve onlarla yakından ilgilenmiştir. Nizâmülmülk’ün verdiği güven duygusu halkın hoşuna gitmiş ve toplum içerisinde kabul görmesine vesile olmuştur. Nizâmülmülk’ün bir diğer hasleti de fakirlere sofrasını açmasıdır. Böylece onlarla diyalog kurmuş ve gönüllerini kazanmıştır. Her yönüyle eksiksiz bir devlet adamı olan Nizâmülmülk, toplumun her türlü ihtiyacının çözümünü düşünmüş ve bu yönde adımlar atmıştır. Nizâmülmülk’ün toplumun her kesimi ile kurduğu samimi ve yakın ilişki o kadar büyük bir takdir ve beğeni toplamıştır ki bu durum Nizâmülmülk’ün toplum nezdinde sultan itibarı görmesine sebep olmuştur. İlaveten Selçuklu coğrafyasının her yerinden ve toplumun her kesiminden insanın kendisine yönelmesi hasebiyle Kâbe’ye benzetilmiştir. Nizâmülmülk, devlet kademesinde görev alan aile bireyleri, ilişki içerisinde olduğu âlimler, kendi ordusu ve emirleri ile bir güç odağı haline gelmiştir. Bunun sonucunda Nizâmülmülk, 11. yüzyılın son çeyreğinde rakipsiz bir şekilde Büyük Selçuklu siyasetinin en etkin figürü, Selçuklu yönetimini ve politikalarını belirleyen isim ve Selçuklu tarihinin en önemli olaylarında karar mercii olmuş ve sonuçta Selçuklu tarihine damga vurmuştur. İbnü’l-Esîr, Fatımî veziri Bedr el-Cemalî’nin kendisi için kullandığı sayısız lakabı kaydettikten sonra sadece Mısır’a hâkim olan bir devletin veziri bu kadar lakap kullanıyorsa Nizâmülmülk’ün “ilah”lık iddiasında bulunması gerekirdi diyerek hem Selçuklunun azametini hem de Selçuklu devletinde Nizâmülmülk’ün yerini göstermektedir. (shrink)