To the extent we are curious about the virtue of justice as a virtue of character, we may start with Aristotle’s conception, but a fresh look at justice can, potentially, open avenues of thought in more than one direction. The fruits of interaction between Aristotelian and Kantian thought have been manifest in a wide variety of ways in recent years, and this essay aspires to rethink the virtue of justice in this light. It aims to offer a first cut at (...) a conception of a virtue of justice that draws on both traditions. Its Aristotelian provenance provides the general understanding of virtue employed, and accepts Aristotle’s general picture of virtue and its centrality to the good life and to happiness. The Kantian (and contractualist) part of the union provides content for justice as a distinctive virtue of character. (shrink)

In this book, Mark LeBar develops Virtue Eudaimonism, which brings the philosophy of the ancient Greeks to bear on contemporary problems in metaethics, especially the metaphysics of norms and the nature of practical rationality.

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

One important objection to virtue ethical theories is that they apparently must account for the wrongness of a wrong action in terms of a lack of virtue (or presence of vice) in the agent, and not in terms of the effects of the action on its victim. We take such effects to ground deontic constraints on how we may act, and virtue theory appears unable to account for such constraints. I claim, however, that eudaimonist virtue theory can account for wrongness (...) in just this way. I draw on recent work by Stephen Darwall on the “second-person standpoint,” in which we see others as independent sources of claims on us —as sources of “deontic constraints.” We have reason to occupy that standpoint as a matter of virtue, and thus virtuous agents should and will have reasons to respect deontic constraints. I argue for this claim as an element of a plausible eudaimonist virtue theory, and rebut objections that the view misunderstands the nature of or reasons for respecting such constraints. (shrink)

Constructivism about practical judgments, as I understand it, is the notion that our true normative judgments represent a normative reality, while denying that that reality is independent of our exer-cise of moral and practical judgment. The Kantian strain of practical constructivism (through Kant himself, John Rawls, Christine Korsgaard, and others) has been so influential that it is tempting to identify the constructivist approach in practical domains with the Kantian development of the out-look. In this essay I explore a somewhat different (...) variety of practical constructivism, which I call Aristotelian Constructivism. My aim is to establish conceptual space for this form of constructivism by indicating both in what ways it agrees with its Kantian counterparts and in what ways it differs. I argue that Aristotelian Constructivism is on one sense more faithful to the constructivist enterprise than the Kantian varieties, in that its understanding of both the establishment of practical truth and the vindication of the theory itself is constructivist. (shrink)

“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

Some of the earliest Western ideas about the virtues of character gave justice a prominent position, but if moral philosophy has made any progress at all in the past two centuries, we might think it worthwhile to reconsider what that virtue involves. Kant seems (even to most non-Kantians) to have crystallized something important to our relations with others in formulating a proscription against treating others merely as means. And twentieth-century moral and political theory put the justice of social institutions in (...) the spotlight in an unprecedented way. Here I explore the significance of these developments for what it is to be a just person (the nature of “individual justice”) as it was originally understood, within the eudaimonist virtue-ethical theories of the ancient Greeks. By any standard, ancient thinking about individual justice seems to have been incomplete in important ways; perhaps, in virtue of these advances in moral theory, we are in position to enrich our thinking about it. (shrink)

Kant’s moral theory is sometimes thought to mandate public welfare provision on grounds of beneficence or Kant’s commitment to freedom. However, at no point does Kant argue for welfare in these ways. Instead, the rationale he offers is that public welfare provision is instrumentally necessary for the security and the stability of the state. I argue that this is no oversight on Kant’s part. I consider plausible alternative arguments for public welfare provision, and show why Kant does not espouse them. (...) I conclude that the only viable Kantian justification for welfare is just the one Kant gives. (shrink)

Rosalind Hursthouse wrote in 1999 (On Virtue Ethics, pp. 5-7) of a gap in virtue ethics in the shape of the virtue of justice. Many years on, that gap persists. Our aim is to make a beginning on that virtue, but here we find an obstacle in its treatment by Aristotle, whose thinking about the virtues we otherwise find so rich. Whereas Aristotle took the virtue of justice to be concerned exclusively with one’s treatment of others, we begin instead with (...) the idea that justice also concerns how one treats oneself. Like Hursthouse, we think virtues are corrective of human failings. We argue, first, that being unjust to oneself is a failing that is not only perilous but all too frequent in human experience. The idea that justice is strictly other-regarding gets going only on the assumption that the way humans are prone to fail in their dealings with others is in taking too much interest in their own welfare. Taking inspiration from the work of Jean Hampton, we argue that a pernicious type of self-abnegation—what Hampton called “the loss of self”—is also a common failing among humans, both in their relations with others and in their own practical reasoning about their lives. This failing—a failing of giving persons their due—is a failing for the virtue of justice to correct. We then examine Aristotle’s rejection of the possibility of being unjust to oneself, in Nicomachean Ethics V. Aristotle’s arguments rest on demonstrating the impossibility of committing injustice against oneself in any of the forms characteristic of strictly interpersonal injustice. Rather than arguing that Aristotle begs the question, though, we argue that his approach rests on its starting assumption that the failings for the virtue of justice to correct are failures to give others their due. But considering the human proneness also to self-abnegation, we heirs of Aristotle’s should hope for an understanding of the virtue of justice that is rich enough to include giving oneself one’s due as well. Lastly, we outline the virtue of justice understood as correcting the failure of not giving persons their due, including oneself. Our approach centers on the idea of advocacy, focusing on the duty that parents have to advocate for the fair treatment of their children and, as those children mature, the transference of this duty to those children to be advocates for themselves. We conclude by exploring the extent to which such an account would fit an otherwise broadly Aristotelian approach: the sense in which such a virtue is a “mean,” the emotions and desires with which it is concerned, and its status as a particular virtue as opposed to virtue as a whole. We hope to honor Rosalind Hursthouse by continuing in her philosophical spirit, confronting Aristotle where we are surprised to find ourselves disagreeing considerably with a philosopher we generally find insightful, on an issue we find deeply important. -/- . (shrink)

The Art of War application to education is about solving problems to improve student and school success. The Art of War describes the significance of a leader and his knowledge and prudent application of the strategies. At the core of theses strategies is the non-negotiable moral purpose of the leader to be reinforced by other fine qualities as wisdom, commitment, discipline, and courage.

The Kantian strain of practical constructivism (through Rawls, Korsgaard, and others) has been so influential that it is tempting to identify the constructivist approach in practical domains with the Kantian development of the outlook. In this essay, I explore a different variety of practical constructivism, what I call “Aristotelian constructivism”. My aim is to establish conceptual space for this form of constructivism by indicating in what ways Aristotelian constructivism agrees with its Kantian counterparts and in what ways it differs. I (...) claim that it is, in one sense, more faithful to the constructivist enterprise than the Kantian varieties, in that its understanding of both the establishment of practical truth and the vindication of the theory itself is constructivist. (shrink)

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu ve (...) dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

Response-dependent accounts of value claim that to understand what we are saying about the objects of our value judgments, we must take into account the responses those objects provoke. Recent discussions of the proposal that value is response-dependent are obscured by dogmas about response-dependence, that (1) response-dependency must be known a priori, (2) must hold necessarily, and (3) the terms involved must designate rigidly. These “dogmas” stand in the way of formulating and assessing a clear conception of value as response-dependent. (...) I point out these dogmas and argue that there is no good reason for subscribing to them. (shrink)

The article examines Thomas Kuhn's work in the history of science with special attention to its relevance to subsequent developments in social epistemology. The article begins with a discussion of Kuhn's historical work, and the so-called historical turn in philosophy of science. It then examines Kuhn's views on textbook science, followed by an analysis of Kuhn's views on the relationship between the history of science and the philosophy of science. Then it discusses Kuhn's contributions to our understanding of the social (...) dimensions of scientific inquiry. Finally, it discusses his influence on the social epistemology of science and the sociology of science. (shrink)

Epistemolojik olarak bilgiye başvuran ve bilme faaliyetinde bulunan insanın, Kur’an’da önemli bir yeri vardır. Buradaki bilme faaliyetini, salt teolojik bir buyruk olarak, yani Allah’ı bilmek olarak değil, doğru bilgi ile yanlış bilgi arasında hem teorik hem de ahlaki bir farklılık olarak anlamak ve Kur’an'da insana epistemik özellikler atfedildiğini ve böylece insanın epistemik başarılarından dolayı övüldüğünü söyleyebilmek mümkündür. Bu açıdan bakıldığında herhangi bir önermeye yönelik olarak rasyonel bir tutum benimseyen, yani bilen özne ile bu faaliyette isteyerek ve istemeyerek giren kişinin durumu (...) arasında bir fark olduğu açıktır. Doğrusu bu farkın epistemik önceliği kadar, ahlaki önceliği de dikkate değerdir. Nitekim buradaki ahlaki üstünlük, doğru bilgiyi hedefleme ve ona ulaşma noktasında ortaya çıkan erdemdir. Doğru bilgiye ulaşmanın entelektüel bir erdem olduğu düşünüldüğünde, Kur’an’ın Erdem epistemolojisi üzerinden değerlendirilmesi bu noktada önemlidir. Doğrusu erdemli bir bilişsel faaliyet, Kur'an’da açık bir şekilde ana fikir olarak ortaya konulur ve buna göre cehaletten kaçınmak ve doğru bilgiye ulaşmak için erdemli bir çaba göstermek önem taşır. Kur’an’daki ifadeleri bilgeliğe ulaşmak olarak anlayacak olursak, asıl hedef; bilgi ve anlayışımızın, entelektüel ve ahlaki vicdanımızı veya takvamızı güçlendirmesi için kullanılabileceği söylenilebilir ve bu inanç, erdem epistemolojisine dayalı bir yaklaşım içerisinde şekillendirilebilir. (shrink)

Theories of human well-being struggle with a tension between opposing intuitions: on the one hand, that our welfare is subjectively determined by us as individuals, and on the other that there are objective constraints on what can count as our good. I argue that accounts driven primarily by subjectivist intuitions fail to come to grips with the signific-ance of objectivist intuitions, by failing to explain where our objectivist intuitions come from and why they are important, and defend an alternative account (...) of human welfare – what I call Aristotelian Constructivism. (shrink)

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

Studies of epistemic communities and collaborative research in the social sciences have deepened the understanding of how science works, and more specifically how the social dimensions of scientific practice both enable and impede social scientists in realizing their epistemic goals. Two types of studies of epistemic communities are distinguished: general theories of epistemic communities aim to construct accounts of theoretical change applicable to all social scientific specialties, whereas historical studies emphasize the contingencies that affect specific social scientific disciplines, subfields, or (...) institutions. Although collaborative research plays a less pronounced role in the social sciences than in the natural sciences, collaboration has enabled social scientists to investigate topics that would otherwise be difficult to investigate. (shrink)

Plato extends a bold, confident, and surprising empirical challenge. It is implicitly a claim about the psychological — more specifically motivational — economies of human beings, asserting that within each such economy there is a desire to live well. Call this claim ‘psychological eudaimonism’ (‘PE’). Further, the context makes clear that Plato thinks that this desire dominates in those who have it. In other words, the desire to live well can reliably be counted on (when accompanied with correct beliefs about (...) the role of morality or virtue in living well) to move people be virtuous. As we will argue, this general claim appears in not only Plato but Aristotle and the Stoics as well. But it is one we might wonder about, in three ways. First, we might wonder about its warrant. After all, the claim is universal in scope; yet it is about a highly contingent fact about the motivational propensities of individual human organisms, and there is abundant variability in the individual forms human nature takes. What grounds could the ancients have for their confidence that there are no outliers (assuming, as we do, that they do not merely misspeak in framing general claims as universal ones)? Second, we might wonder about its truth. For were it true, it would entail something remarkable about the nature of rationality that we (post-)moderns would be wise to heed. And third, we might wonder about its relationship with normative eudaimonism. By ‘normative eudaimonism’ (‘NE’) we mean the claim that we have conclusive reason to act in ways that conduce to our own eudaimonia. As we will show, the key to these three questions is the first. If we consider what justification the ancients have for their claim, we can see why that claim must be true. Moreover, as we will also show, it must be true because of the nature of practical rationality as the ancients understood it — that is, in terms of normative eudaimonism. We will show this by marshalling unexpected resources: Donald Davidson’s work in understanding how we interpret others and in so doing make sense of them as rational beings. If we couple Davidson’s account of interpretation with the eudaimonist structure of practical rationality essential to these ancient ethical theories, psychological eudaimonism is a consequence. The paper proceeds as follows. In Section I, we lay out the textual basis for ascribing PE to Plato, Aristotle, and the Stoics. In Section II, we introduce Davidson’s account of interpretation. This allows us to appropriate that account in Section III to the particular purposes of normative eudaimonism, to support the claim that we must ascribe the desire to live well to those whom we would see as rational. Finally, in Section IV we consider challenges to this strategy. (shrink)

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

This paper reconsiders the relationship between the personal and the common good within an Aristotelian conception of the virtuous and happy life. Thinking about that relationship requires that we face up to a central tension in the Aristotelian ethical outlook. That approach is rooted in the value of eudaimonia — of living well, of happiness. That is something like the personal good. At the same time, on the Aristotelian picture no form of human life can be good if it is (...) not one we can live with others of our kind; that requires something like a common good. It is difficult to spell out both those ideas fully in such a way that they fit together well. Nonetheless, I believe that Aristotle’s framework (although not the specifics of his own theory) offers us the best prospects of doing so, and sketch a way of connecting the personal and common goods within that framework. (shrink)

Response-dependent accounts of value claim that to understand what we are saying about the objects of our value judgments, we must take into account the responses those objects provoke. Recent discussions of the proposal that value is response-dependent are obscured by dogmas about response-dependence, that (1) response-dependency must be known a priori, (2) must hold necessarily, and (3) the terms involved must designate rigidly. These “dogmas” stand in the way of formulating and assessing a clear conception of value as response-dependent. (...) I point out these dogmas and argue that there is no good reason for subscribing to them. (shrink)

Daniel Haybron’s recent book, The Pursuit of Unhappiness, includes a defense of a normative notion of well-being. Haybron’s main contribution is to argue that a central component of well-being is the fulfillment of one’s “emotional nature,” that is, fulfillment as a unique individual who is such as to find happiness in some things rather than others. We argue that the contrast he draws between his view and “Aristotelian” views of well-being is problematic in two ways. First, Haybron says that unlike (...) the self-fulfillment theory, Aristotelian theories of well-being are “perfectionist” theories; we argue that Haybron’s concerns about “perfectionism” should be distinguished from Aristotelian eudaimonist theory. Second, Haybron’s self-fulfillment theory makes an individual’s well-being wholly dependent on that individual’s make-up, and we argue that that is a bad fit with our considered convictions about well-being. (shrink)

In “Two-Level Eudaimonism and Second-Personal Reasons,” Bradford Cokelet argues that we should reject one strategy—one I advanced earlier in this journal—for reconciling a virtue-ethical theoretical framework with that part of our moral experience that has been described as second-personal reasons. Cokelet frames a number of related objections to that strategy, and his concerns are worth taking up. Addressing them provides an opportunity both to revisit and develop the model bruited in my earlier article and to gain additional insight into second-personal (...) reasons and associated relations of accountability. (shrink)

Rationalist opponents of Instrumentalism believe that reason can and should play some further role in determining our ends. Instrumentalists deny this: reason can generate only reasons for taking the necessary means to ends established antecedently by conative states. I argue that Instrumentalism cannot make adequate sense of the notion of ends. Instrumentalism requires a non-rational way of identifying ends and ascribing rational force to them, and there appears to be none consistent with Instrumentalism’s commitments. As an alternative I outline what (...) I refer to as an Aristotelian conception of practical reason as a promising way of understanding practical rationality. (shrink)

Justice is a virtue that speaks to our time and has been sought and celebrated since it was conceptualized in ancient Greece. Foregrounding new and fascinating research in philosophy and psychology, as well as other empirical fields of study, the essays in this volume explore the breadth and significance of current understandings of justice, with an emphasis on justice as a virtue that individuals can cultivate in themselves and others.

Various theorists have offered accounts of how a virtue ethical theory might inform a political theory — here meaning a theory of political legitimacy and authority. These theories claim to support a liberal regimen of authority, and they do, but only to a limited extent. -/- What they cannot support is a justificatory liberal authority structure. Each of the accounts given would authorize coercive force to impose on holders of other theories decisions counter to the values endorsed by those other (...) theories. -/- This is, or should be, a problem for those theories, especially the neo-Aristotelian theories which give pride of place to the exercise of practical rationality and self-direction. They would seem to run afoul of Hursthouse’s Constraint, which requires that a political theory not require vicious action of agents. In authorizing or requiring coercive intervention to advance one’s own conception of the good, at the expense of the authority of those subject to the coercion to advance their own conception of the good, these theories authorize or require vicious action. -/- Defenders of these accounts might meet this challenge in various ways. They might deny that virtue requires justifying coercive action as justificatory liberalism requires. But their focus on self-direction, and the plausibility of the requirement of mutual recognition make this response unattractive. -/- A better way is to augment the theories with a virtue which consists in standing in a relationship of mutual recognition and treating others accordingly. Such a virtue ethic is congruent with the requirements of justificatory liberalism. (shrink)

Kant claims that autonomy is possible only if the law that determines the will disregards any incentive grounded in the natural world. Here I develop and defend an alternative notion of autonomy, drawn from the ancient eudaimonists, on which practical reason is grounded in our interest in living well. This allows eudaimonism a conception of the autonomy of the will in which (like Kant’s) the will is the source of its own laws, but in which (unlike Kant’s) it has an (...) object that is thoroughly situated in the empirical world. (shrink)

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet ve (...) ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

It seems that in interpreting others we sometimes simulate, sometimes apply theory. Josef Perner has suggested that a fruitful line of inquiry in folk psychology would seek "criteria for problems where we have to use simulation from those where we do without or where it is even impossible to use." In this paper I follow Perner with a suggestion that our understanding of our interpretive processes may benefit from considering their physiological bases. In particular, I claim that it may be (...) useful to consider the role emotion plays in the respective interpretive processes. I give reasons for believing that affective processes are more heavily involved in simulation (especially in situations of practical judgment and practical reasoning) than in theory-application. But affective processes have distinctive neurological and metabolic properties. These distinctive features of emotion may not only enrich our understanding of the simulation process, but also afford us a step towards responding to Perner's challenge. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

Ateistler, kötülük probleminin Tanrı’nın varlığı aleyhine en güçlü argüman olduğu konusunda hâlâ ısrarcılar. Felsefe tarihine baktığımızda da Epikuros’tan Hume’a ve yakın dönemde Mackie’ye kadar uzanan bir yelpazede çeşitli düşünürler tarafından bu konuda birçok eleştirinin dile getirildiğini görmek mümkün. Plantinga bu çalışmasında felsefe tarihinin en köklü sorunlarından biri olan ‘Tanrı’nın varlığı sorusu’nu cevaplamaya çalışmakla kalmayıp felsefi bir yöntem ve soruşturmanın nasıl olması gerektiği konusunda muhteşem bir örnek de sunmaktadır. Plantinga, bu kitabıyla bizi, felsefe tarihinin en temel ilkelerinden birini hatırlamaya çağırıyor: var (...) olanın ardındakini anlamaya çalışmak. (shrink)

In the ethical theories of the ancient Greeks, eudaimonia provided a grounding for the value of all other goods. But a puzzle for such views is that some things are good for us irrespective of the intervention of eudaimonia and its requirement of virtuous activity. In this article, the author considers challenges to the eudaimonist account of value on those grounds pressed by Nicholas Wolterstorff and Sophie Grace Chappell. The aim is ethical-theoretical, rather than historical. The author defends the thesis (...) that a form of eudaimonism that is largely Aristotelian in form and content can meet these challenges. (shrink)

Philosophical reflection on ethical value may be motivated in a number of ways. One common origin can occur when we observe that we often do not agree with people around us in their ethical commitments, and begin to puzzle how to make sense of that fact. Most of us have some strong beliefs as to ways our world can be a morally better or worse place: we agree for instance that the world is a better place for having less slavery (...) in it than it used to. That is to say, we think slavery is a bad — a morally bad — thing. Similarly, most of us agree that the world is better off for our being in time to grab a small child out of the path of a speeding automobile than it would be if we came a moment too late. Saving a child from death or grave harm is a good — morally good — thing. The idea that the world includes ethical values like the goodness and badness of such things seems unproblematic when we focus on issue on which most of us agree. Yet our confidence that the world contains such values wobbles when we turn our attention to more controversial issues. (shrink)

Frederick Bastiat’s last work was the Economic Harmonies, published in 1851. He died while completing it, and — though it had some uptake in the 19th century — in recent times scholarly interest has focused on his other work. In the Harmonies, he makes a remarkable claim: when properly understood, in a free market society all people’s economic interests are in harmony. If we consider that Karl Marx was arguing at the same time that those same societies are afflicted by (...) an endemic class struggle that can end only with the com-munist revolution, the contrast is sharp. In this paper, I explore Bastiat’s rationale for his claim, as a rejoinder to one of the influential arguments mounted by Marx against economic liberty. (shrink)

If ever there were a time in which concerns about equality as a primary issue for social policy disappeared from public view, now is not that time. Recent work in economics on inequality has climbed to the top of best-sellers lists, and the issue was a major talking point in American midterm elections in 2014. The sheer bewildering volume of scholarship and discussion of equality makes it difficult to distinguish signal from noise. What, of all that we know about ways (...) in which we are equal and ways in which we are unequal, matters? If, as seems plausible, we neither are nor should desire to be equal in every respect that we could in theory be equal, in which ways ought we to care about being equal? Does the kind of equality of outcome — perhaps equality of income or wealth — that is frequently the focus of discussion matter most? Does opportunity matter more? What about less material forms of equality such as equality of status, or power, or authority? How do these various forms of equality interact with each other? The essays in this volume represent the work of a number of leading scholars from different disciplines on these questions. Drawing on sources in philosophical analysis, empirical science, and history, they sort through competing claims and counterclaims about the intuitions that drive our concern for equality. Their conclusions are not in unison, but nonetheless represent important advances in our attempts to grapple with this crucial social value. (shrink)

This paper addresses a complaint, by Prichard, against Plato and other ancients. The charge is that they commit a mistake is in thinking that we are capable of giving reasons for the requirements of duty, rather than directly and immediately apprehending those requirements. I respond in two ways. First, Plato does not make the egregious mistake of substituting interest for duty, and thus giving the wrong kind of reason for duty’s requirements, as Prichard alleges. Second, we should see that the (...) ancient ethical enterprise as being comprehensive in a sense Prichard simply ignores. The ancients sought what we now call wide reflective equilibrium in judgments about both duty and interest, and to see this I focus on a puzzle in how to understand much of ancient moral philosophizing. This puzzle is to make sense of the work that formal constraints on happiness do to support their preferred views of happiness (or interest). This way of engaging not only our thoughts about duty and interest, but about what it is to be human and to lead a human life, make the ancient model far more satisfying than Prichard’s recommendation that we give it all up as a mistake. (shrink)

The project of this paper is to address a complaint, by Prichard, against Plato and other ancients, as committing a basic “mistake” in moral philosophy. The basic mistake is in thinking that we are capable of giving reasons for the requirements of duty, rather than directly and immediately apprehending those requirements. Prichard’s argument that this is a mistake consists in an argument that attempts to give reasons for such requirements always fail. He classes those attempts into two kinds, and one (...) of those kinds is exemplified by Plato. (I leave aside here the second kind.) My response is to show two things. First, Plato does not make the egregious mistake of substituting interest for duty, and thus giving the wrong kind of reason for duty’s requirements, as Prichard alleges. This allegation assumes, first, that they duty and interest are entirely distinct notions, and, second, that we have a clear and accurate sense of the contents and bounds of each. Neither of these assumptions is accepted by Plato, and appreciating what their denial involves is essential to grasping the enterprise of moral philosophy as the ancients practiced it. Second, we should see that enterprise as being comprehensive in a sense Prichard simply ignores. They are seeking what we now call wide reflective equilibrium in judgments about both duty and interest, and to see this I focus on a puzzle in how to understand much of ancient moral philosophizing. This puzzle is how to make sense of the work the ancients see formal constraints on happiness as supporting their preferred views of happiness (or interest). I claim that they way they do so is a mess on any picture other than one of a search for wide reflective equilibrium, and this way of engaging not only our thoughts about duty and interest, but what it is to be human, and to lead a human life, make the ancient model far more satisfying than Prichard’s recommendation that we give it all up as a mistake. (shrink)

Writers on metaethics divide over two conceptions of what moral realism comes to. The first of these —the “Modest” conception — commits to the truth-aptness of moral judgments. The second —the “Robust” conception — commits to the mind- or stance- or response-dependence of such judgments. In this paper I take up the relationship of response-dependent (RD) moral theories to these conceptions of realism. Some proponents of RD views see themselves as opponents of realism. On the Modest conception they are not, (...) I argue. And the resources they have to respond to the challenges of the Robust conception are considerable. A capably mounted form of RD, responsive to the motivations for Robust realism, puts pressure on the resources Robust realism has for resisting response-dependence. If so, the theoretical distance between RD views and Robust realist views may be smaller than one might suppose. (shrink)